8) Απ'το σπίτι δε θα βγώ...

Επιτέλους... Pro Evolution Soccer 2009... Αντίο ζωή!!!!!!!! :P

7) Διαπίστωση

Όποιο blog κι αν διαβάζω, το χρώμα του λέει πάρα πολλά για το περιεχόμενο. Είναι ένας τρόπος έκφρασης του εσωτερικού κόσμου του συγγραφέα. Ή μπορεί να λειτουργεί και ως εξώφυλλο για αυτά που πρόκειται να διαβάσεις όταν ανοίξεις τη σελίδα. Π.χ. Δεν πρόκειται ποτέ να δεις σκούρο εξώφυλλο σε βιβλίο με ανέκδοτα. Φυσικά, το εξώφυλλο δε λέει τα πάντα... γι'αυτό κι εγώ συνεχίζω την ανάγνωση τυχαίων blog! (Σημείωση: δε θεωρώ προσωπική επιτυχία το ότι διαβάζω blog 3.25 το βράδι καλοκαιριάτικα)

6) Καλοκαίρι 2

Τέλη Ιουλίου... Πιο καλοκαίρι δε γίνεται! Όλοι παίρνουν άδειες και λίγα προϊδεάζουν ότι σε ένα περίπου μήνα οι περισσότεροι θα αρχίσουν τις δουλειές τους για μία ακόμα κουραστική χρονιά. Οι παραλίες γεμάτες με γέρους που πήγαν να δροσιστούν, οικογένειες με παιδιά που παίζουν στην άμμο, λιγούρηδες φοιτητές που χαζεύουν τις ελαφρά ντυμένες συμφοιτήτριές τους κλπ. Σας έχω μία ερώτηση (ναι, εσάς τους λίγους που διαβάζετε το blog μου). Αν θα πάτε διακοπές, πού θα πάτε φέτος; Και κάτι ακόμα: Μήπως είχατε σχέδια για κάπου αλλού;

5) Καλοκαίρι

Τι ωραίο που είναι το καλοκαίρι! Ειδικά αν παίζεις μπάσκετ 2 η ώρα το βράδι! Ούτε ενοχλητικά παιδάκια να σου χαλάνε την προπόνηση, ούτε κανένας να σε ενοχλεί γενικότερα. Αρκεί να έχει φώτα...

4) Θεός

Όλοι οι άνθρωποι τείνουμε να πιστεύουμε σε κάτι ανώτερο. Πολλοί πιστεύουν σε ένα ανώτερο θεϊκό ον, με υπερδυνάμεις. Άλλοι θεοποιούν φυσικά στοιχεία, όπως τον ήλιο και το νερό. Άλλοι πάλι θεοποιούν τα συναισθήματά τους: έρωτα, μίσος, αγάπη κλπ. Άλλοι την πατρίδα τους, άλλοι το/τη σύζυγό τους και ο κατάλογος είναι μακρύς. Τι μας κάνει τελικά να πιστεύουμε σε κάτι; Ίσως απλά να φοβόμαστε... Και αν δεν πιστεύουμε σε κάτι; Μάλλον τότε χάνουμε την ελπίδα μας σε αυτή τη ζωή και δε βρίσκουμε νόημα στην ύπαρξη. Αν πάντως υπάρχει κάποιο θεϊκό ον, τότε ή δεν έχει τις δυνάμεις που του αποδίδουμε, ή προσφέρει επιλεκτικά βοήθεια στους ανθρώπους, ή απλά δεν ενδιαφέρεται και τόσο για εμάς. Ουφφ μελαγχόλησα! Πάω να φάω κανένα πατατάκι, να πιώ καμιά μπύρα και να καώ λίγο βλέποντας κάποια αδιάφορη ταινία στην τηλεόραση, ή σερφάροντας στο ίντερνετ, για να φτάσω στη δική μου "θέωση", μία κατάσταση που έτσι και αλλιώς με βοηθάει να κοιμηθώ :)

3) Διάλειμμα

Να μία διακοπή από την προηγούμενη ανάρτησή μου, που ήταν κάπως μελαγχολικής φύσεως... Γιατί όταν βρίσκουμε ενδιαφέρον κάπου στη ζωή μας, πρέπει να ασχολούμαστε με αυτό το ενδιαφέρον αντικείμενο. Τι είναι αυτό που με κάνει να ξεχαστώ από πραγματικά οτιδήποτε; Το σκάκι (και το μπάσκετ ενίοτε)! Το σκάκι είναι ένας μαγικός κόσμος και οι πιθανές παρτίδες που μπορείς να παίξεις είναι περισσότερες από όλα τα αστέρια του γαλαξία μας. Μπορείς να παίξεις με τους φίλους σου οποιαδήποτε ώρα της ημέρας και να περάσεις ευχάριστα! Ή μπορείς να παίξεις και με τον υπολογιστή! Χαίρομαι που μπορώ να ασχολούμαι με κάτι τόσο όμορφο καθημερινά, αν και μία περίφημη ατάκα έλεγε: "Το να ξέρεις να παίζεις σκάκι είναι δείγμα ενός τζέντλεμαν, το να ξέρεις να παίζεις καλό σκάκι είναι δείγμα μίας χαμένης ζωής"...

2) Παγίδα

Ο άνθρωπος έχει μια τάση να βασανίζει τον εαυτό του. Έχει ανάγκη τα προβλήματά του, όσο έχει ανάγκη και τις ευτυχισμένες στιγμές του, γιατί χωρίς αυτά δεν αποκτά νόημα η χαρά. Όταν του λείπει κάποια βασική ανάγκη, τότε επικεντρώνει τις προσπάθειές του στην επίλυση αυτού του προβλήματος και περνάνε όλα τα υπόλοιπα σε δεύτερη μοίρα. Όταν τα επιλύσει, δημιουργούνται καινούρια: ζηλεύει τον πλησίον του, βαριέται τη ρουτίνα που ο ίδιος έχει δημιουργήσει και άλλα πολλά, κυρίως ψυχολογικής φύσεως. Όπως προείπα, τα προβλήματα αυτά είναι αναγκαίο κακό και είναι απολύτως φυσιολογικό να υπάρχουν στιγμές που στεναχωριέσαι. Τι γίνεται όμως όταν μπαίνεις σε ένα φαύλο κύκλο από προβλήματα; Έναν κύκλο στον οποίο έχεις παγιδευτεί και όλες σου οι προσπάθειες να βγεις από αυτόν πέφτουν στο κενό;
Η κοινωνία σου δίνει ένα μοτίβο της ζωής που πρέπει να ακολουθήσεις, εάν θέλεις να ζήσεις σαν "φυσιολογικός" άνθρωπος. Γεννιέσαι, μεγαλώνεις, πηγαίνεις στο σχολείο, κάνεις φίλους, βρίσκεις γκόμενα(ο), πηγαίνεις στο πανεπιστήμιο (όχι απαραίτητα), φεύγεις από το σπίτι, βρίσκεις δουλειά, βρίσκεις σύζυγο, αγοράζεις σπίτι, κάνεις παιδιά, γερνάς ανατρέφοντάς τα (ενώ αυτά αρχίζουν το δικό τους κύκλο), περνάς χρόνο με τα εγγόνια σου, καθώς έχεις γεράσει και δεν έχεις δουλειά πια και τέλος πεθαίνεις και κάνεις μία κηδεία, όπου βρίσκονται όσοι από τους φίλους σου δεν έχουν πεθάνει και οι συγγενείς σου.
Στην πραγματικότητα, η αλήθεια έχει κάποια απόκλιση. Μπορεί στο σχολείο να είσαι ο στόχος του "νταή" του σχολείου, να είσαι αντικοινωνικό άτομο και να μην έχεις πραγματικούς φίλους, να μη βρίσκεις κοπέλα/αγόρι επειδή είσαι άσχημος και η δουλειά που βρήκες να μη σου αρέσει καθόλου, αλλά να την κάνεις επειδή είναι ο μόνος τρόπος να αυτοσυντηρηθείς. Τελικά, επειδή όσο άσχημος και να είσαι, θα βρεθεί κάποιος/α που να παντρευτείς τελικά (και αυτό όχι απαραίτητα, αλλά παίρνουμε την καλή περίπτωση) και μπορείς να συνεχίσεις τη ζωή σου, πιστεύοντας ότι έχεις μπει στο σωστό δρόμο με το γάμο και τη δουλειά σου. Κάνεις παιδιά με το/τη σύντροφό σου, ο οποίος δε σου αρέσει στην πραγματικότητα, απλά κάπως έπρεπε να βολευτείς, και μένεις φυσικά στο σπίτι των πεθερικών σου. Τα παιδιά, βέβαια, είναι χαρά! Αλλά και μπελάς. Αναγκάζεσαι και δουλεύεις υπερωρία στη δουλειά που αντιπαθείς για να τα βγάλεις πέρα οικονομικά, ενώ τα μωρά που κλαίνε δε σε αφήνουν να ξεκουραστείς. Ούτε λόγος για σεξ βέβαια τώρα πια, τα παιδιά καταλαμβάνουν όλο τον ελεύθερο χρόνο. Τα παιδιά μεγαλώνουν, τα έξοδα αυξάνουν και αναγκάζεσαι να παίρνεις δάνεια, τα οποία μπορείς να ξεπληρώσεις μόνο παίρνοντας νέα δάνεια. Μετά επιτέλους ανακαλύπτεις ότι εσύ και ο/η σύζυγός σου δεν ταιριάζετε και χωρίζετε. Αν είσαι τυχερός (;) τα παιδιά μένουν μαζί σου. Συνεχίζεις να τυραννιέσαι και μάλιστα μόνος αφού τα παιδιά κάποτε μεγαλώνουν και αφήνουν το σπίτι, αλλά τελικά καταφέρνεις να κερδίσεις το δικαίωμα της σύνταξης. Παθαίνεις ένα ωραιότατο Alzheimer και ζεις σαν ένα ευτυχισμένο φυτό τα τελευταία χρόνια της ζωής σου (αν είσαι τυχερός και δεν αναγκάζεσαι στα γεράματα να τρέχεις για χημειοθεραπείες για να αντιμετωπίσεις τον καρκίνο).
Δεν υπάρχουν άνθρωποι που να επιθυμούν να ζήσουν τέτοια ζωή, αλλά πρακτικά πολλοί από εμάς τους προνομιούχους του δυτικού κόσμου περνούν έτσι τη ζωή τους. Σε μελλοντικό άρθρο θα συνεχίσω την ανάλυση...

1) Blog, ΒΛΟΓ ελληνιστί

Τι είναι άραγε εκείνο που ωθεί έναν άνθρωπο να ξεκινήσει να γράφει για διάφορα πράγματα που τον απασχολούν σε μία ιστοσελίδα; Άραγε η ανάγκη να επικοινωνήσει με τον έξω κόσμο; Να μιλήσει για πράγματα που υπό άλλες συνθήκες θα φοβόταν να το κάνει, ενώ εδώ κρύβεται πίσω από ένα nickname; Απλά ο χαβαλές; Ένας ακόμα τρόπος για να σκοτώσεις το χρόνο; Εχουν οι φίλοι του και θέλει να έχει και αυτός; Ή είναι κάτι σα μετεξέλιξη του παλιού ημερολογίου που κρατούσαν τα κορίτσια; Νομίζω ότι είναι συνδυασμός μερικών από τα πιο πάνω. Εγώ μάλλον βρήκα το λόγο που το κάνω και να η πρώτη μου ανάρτηση, αντί προλόγου...